گزارش، آیا رسانه های آمریکا اعتراضات مردم به وضع موجود را می پسندند؟ - چاپار بلاگ

از وبسایت وزارت بهداشت درمان آموزش پزشکی دیدن نمایید.

گروه بین الملل خبرنگاران- فیلم ضبط شده در گوشی همراه پسر نوجوانی که به ثبت آخرین لحظات جان دادن جورج فلوید زیر زانوی یک افسر سفیدپوست در شهر میناپولیس می پرداخت به یکی از فیلم های تحول ساز در حوادث آمریکا در بحبوحه شیوع کرونا تبدیل شد.

آنچه بعد از انتشار گسترده و سریع این فیلم در آمریکا رخ داد دیگر سناریویی جدید نبود: اعتراضات گسترده مردم به نژادپرستی نهادینه شده در ساختار جامعه، وعده مسئولان برای پیگیری موضوع و ایجاد اصلاحات اساسی، سرکوب وحشیانه و خشن اعتراضات توسط پلیس و تبدیل شدن رسانه ها به بلندگویی برای انعکاس روایت نهادهای حاکمیتی از اعتراضات.

اعتراض ها به کشته شدن جورج فلوید از روز 26 مه 2020 آغاز شد، اما به سرعت به سایر نقاط ایالات متحده آمریکا گسترش یافت و تمامی شهرهای این کشور را در بر گرفت. گزارش های رسانه های آمریکا حاکی است این اعتراضات تا 30 مه به حداقل 30 شهر دیگر ایالات متحده آمریکا گسترش یافت. حداقل در 12 شهر بزرگ ایالت متحده تا 30 مه قوانین منع رفت آمد به اجرا درآمد.

این اعتراضات به سایر کشورهای جهان نیز گسترش یافت و مردم برای نشان دادن همبستگی خود با معترضان آمریکایی و در محکومیت نژادپرستی و حمایت از پویش زندگی سیاهان مهم است، در استرالیا، انگلیس، فرانسه، آلمان و سایر کشورها اقدام به برگزاری تجمعات اعتراضی کردند.

وجه دیگر این تحولات اعتراضی، بازنمایی معترضان به صورت اراذل و اوباش در گفتارهای مقام های آمریکا و فراهم آوردن زمینه های سرکوب آنها بود. دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا بارها معترضان را اراذل و اوباش خواند و تهدید کرد که با سگ های وحشی و سلاح های تهدیدآمیز با آنها برخورد خواهد کرد. او همچنین خواستاراعزام گارد ملی برای سرکوب مردم شد و از تیراندازی به سوی معترضان حمایت کرد.

ترامپ علاوه بر این بارها با تظاهرات کنندگانی که به دنبال سرنگونی مجسمه های دوران برده داری سنتی در این کشور بودند در افتاد. او یک فرمان اجرایی امضا کرد که هدف آن برخورد شدید با معترضانی است که به مجسمه های حامیان برده داری اهانت می کنند.

رفتار رسانه های آمریکا در این میان به شدت قابل تأمل و بررسی بود. نگاهی به فرایند کلی مطالب منتشرشده در این رسانه ها و تحلیل محتوای آنها آشکار می کند آنها به حکم یک قاعده کلی ابتدا و برای مدتی کوتاه سعی کردند از زبان معترضان حرف بزنند و دیدگاه های آنها را منتشر کنند، اما به مرور و با گسترش اعتراضات، از دریچه نگاه پلیس و نهادهای حاکمیتی به حوادث نگاه کرده و برای مآغازیت زدایی از اعتراضات و جا انداختن روایت نهادهای حاکمیتی تلاش کردند.

نگاهی به آنچه رسانه ها از اعتراضات منتشر کرده اند نشان می دهند تمرکز بر غارت فروشگاه ها، خشونت، تخریبگری روایت غالب این رسانه ها را تشکیل داده و تلاش شده مسئله اصلی که ابتدا قتل نژادپرستانه یک سیاه پوست و بعد از آن اعتراض به خشونت و سرکوبگری پلیس بوده تحت الشعاع قرار بگیرد.

پایگاه WMD تحلیل محتوای جالبی روی رفتار رسانه های آمریکا در خلال اعتراضات انجام داده است. این رسانه نوشته بیشتر رسانه ها اعتراضات را با تمرکز لنزهایشان روی یک روایت آشنا پوشش می دهند؛ تخریب اموال عمومی در یک روز آخر هفته که بعد از تجمع صلح آمیز ده ها هزارنفر اتفاق افتاده است.

به نوشته این پایگاه شبکه های تلویزیونی محلی و همچنین رسانه های نوشتاری عمدتاً تمرکز خودشان را روی رویدادهای حاشیه ای مانند سرقت از فروشگاه ها یا خشونت های پراکنده قرار داده اندو در مواردی که اعتراضات مسالمت آمیز بوده این رسانه ها ترجیح داده اند به مسائل دیگر مانند شیوع ویروس کرونا یا نتایج نظرسنجی های انتخاباتی بپردازند.

پائولا چاکراوارتی، استاد علوم ارتباطات و رسانه در دانشگاه نیویورک که تمرکز اصلی تحقیقاتش روی جنبش های اجتماعی و مسائل نژادی است می گوید این یک الگوی متداول در پوشش اعتراضات ضدنژادپرستی است.

این استاد دانشگاه به عنوان نمونه به پوشش رسانه ها از خیزش های سال 1992 پس از ضرب و شتم رادنی کینگ و یا تظاهرات های سال 1981 در انگلیس در اعتراض به شرایط معیشتی اشاره می کند. وی گفت: در آن تظاهرات ها هم به سرعت تمرکز رسانه ها روی جرائم در خیابان ها و خشونت متمرکز شد. فکر نمی کنم اتفاقی که دارد رخ می دهد جدید باشد. رسانه ها به گفتن این روایت ها عادت دارند.

از سوی دیگر، برخی از موارد غارتگری و سرقت ها که در برخی موارد از فروشگاه های بسیار لوکس و گران قیمت اجرا شده اند خود بیانگر واقعیت هایی درباره حضور مردم در خیابان ها هستند. چاکراوارتی می گوید: این فروشگاه های لوکس و اشرافی خودشان نمادی از نابرابری های وسیع هستند. اینکه همین فروشگاه ها تخریب می شوند اصلاْ تصادفی نیست.

نکته دیگر این است که تمرکز رسانه ها در حالی روی خشونت معترضان تمرکز پیدا کرده که تظاهرات ها در بیشتر نقاط و مناطق به صورت کاملاً مسالمت آمیز و به دور از خشونت برگزار شده اند.

اما این مسئله فقط محدود به زمان حال و این اعتراضات نیست. دو محقق به نام های دانیل کیلگو و سامر هارلو در یک مقاله پژوهشی که ژوئن 2019 چاپ شده (مدت ها قبل از اعتراضات اخیر) نحوه انعکاس تظاهرات های مربوط به مسائل مختلف را در 16 رسانه مهم مورد بررسی قرار داده اند.

این تحقیق نشان داد که برخی از موضوعات از جمله تظاهرات های ضدنژادپرستی و یا هر تظاهرات دیگری که به نحوی به دتبال به چالش کشیدن وضع موجود سیاسی و اجتماعی باشد با واکنش منفی رسانه های جریان اصلی روبرو شده و تلاش برای مآغازیت زدایی از آنها در دستور کار قرار می گیرد.

در این مقاله آمده است: تحقیقات نشان می دهند سازمان های خبری جریان اصلی در ترسیم تصاویر دقیق و منصفانه از تظاهرات هایی که وضع موجود سیاسی و اجتماعی را به چالش می کشند ناتوان بوده اند. توجه رسانه ها به تظاهرات معمولاْ منفی است و آنها معترضان را به عنوان گروهی منحرف و اعتراضات را به عنوان رویدادهایی خشن به تصویر می کشند.

نگارندگان این مقاله به یک الگوی غالب و جاافتاده در رسانه های آمریکا درباره اعتراضاتی که نباید پوشش داده شوند، اشاره می کنند. آنها می گویند رسانه های جریان اصلی در وهله اول به ماهیت اعتراضات و گلایه های معترضانی که قصد به چالش کشیدن نظم موجود سیاسی و اجتماعی را دارند اعتنایی نمی کنند و از کنار چنین تظاهرات هایی می گذرند، اما معترضان می دانند در صورتی که به رفتارهایی از جمله خشونت و تخریب رو بیاورند که برای رسانه ها خوراک خبری و تصویری فراهم کند ممکن است بتوانند صدایشان را به گوش آنها برسانند. در نتیجه معترضان به انجام چنین کارهای غیرعادی روی می آورند، اما ناگهان متوجه می شوند که روایت و گلایه های اصلی شان هیچ انعکاسی پیدا نمی کند و روایت غالبی همان کارهایی شده که آنها برای جلب توجه رسانه ها انجام داده اند.

این دو محقق می نویسند: رابطه رسانه ها و معترضان به این صورت شکل پیدا می کند: 1) رسانه ها آن دسته از تحرکاتی را که کاری در خور انعکاس انجام ندهند، پوشش نمی دهند 2) فعالان برای جلب توجه رسانه ها به رقم زدن رویدادهایی روی می آورند که به نظر آنها برای انتشار پیام به مخاطبانی گسترده تر و نشان دادن قدرتشان لازم است و 3) خبرنگارها بدون ارائه اطلاعاتی به درد بخور درباره گلایه ها یا اعتراضات زمینه ای این گروه همین رویدادهای ساختگی را پوشش می دهند. بنابراین، این پارادایم یک شرایط پارادوکسیکال به وجود می آورد: جنبش ها برای اینکه بتوانند صدایشان را منعکس کنند باید منطق رسانه ها را بپذیرند اما وقتی این کار را انجام می دهند رسانه ها در پوشش های خبری شان معترضان را دیونمایی می کنند و آنها را تهدید علیه جامعه نشان می دهند.

کیلگو، یکی از نویسندگان این مقاله پژوهشی در یادداشتی در اندیشکده Conversation تأیید کرده که همین الگو در تظاهرات های اخیر آمریکا هم تکرار شده است. کیلگو در این یادداشت به نکته قابل توجه دیگری هم اشاره کرده و آن اینکه، رسانه ها در انعکاس این اعتراضات بیشتر از واژه هایی مانند شورش و درگیری به جای اعتراض استفاده کرده اند و بخش اعظم متن اخبار یا گزارش های خود را به توضیح دادن رفتارهای هیجانی یا نمایشی معترضان مانند خشونت ها یا درگیری هایشان با پلیس اختصاص داده اند تا توضیح درباره گلایه ها و اعتراض تظاهرات کنندگان.