سینمای دنیا برای کیارستمی نوشت، مردی با جادوی کلوز آپ - چاپار بلاگ

بی بی سی به نقل از ژان لوک گدار نوشت: این کارگردان فرانسوی-سوییسی زمانی گفته بود: سینما با گریفیث آغاز شد و با عباس کیارستمی سرانجام یافت.

او تنها کارگردان ایرانی بود که نخل طلای کن را تصاحب کرد. هر چند که فیلم 10 نیز نامزد دریافت این جایزه شده بود.

مجله سینمایی نیویورکی فیلم استیج در توییتی نوشت: جهان شاید عظیم ترین فیلمسازش را از دست داد.

رابی کالین منتقد فیلم نشریه تلگراف از کیارستمی به عنوان معجزه سازی که جادوی کلوزآپ را محقق کرد یاد کرد.

دویچه وله از این کارگردان فقید به عنوان درخشان ترین ستاره سینمای ایران یاد کرد که بخشی از آنچه را موج نوی سینمای ایران خوانده می گردد در دهه 1960 شکل داد.

مت سینگر منتقد اسکرین کراش نوشت: عباس کیارستمی، غول سینمای بین المللی در 76 سالگی درگذشت. او با استناد به خبری که گاردین منتشر کرد، نوشت: یکی از عظیم ترین فیملسازان دوران زندگی من، یا زندگی هر فرد دیگری، از جهان رفت. او با اشاره به سخنان فرهادی با گاردین اضافه نمود: او درست می گوید؛ کیارستمی یکی از مهمترین شمایل های تاریخ سینمای ایران بود، اما او بازیکنی بود که تاثیری عظیم بر تاریخ سینمای جهان گذاشت. درگذشت غمبار او در روز استقلال آمریکا رخ داد؛ جایی که به نظر من فیلمسازان عظیمی که واقعا مستقل هستند کار می نمایند و فیلم هایی می سازند که گاه در شرایط سخت شکل می گیرند و تنها به جنبه های هنری کارشان توجه دارند. همواره به عباس کیارستمی فکر خواهم کرد. جای او عمیقا خالی خواهد بود.

نورمن ویلنر از ناو تورنتو نوشت: بهترین فیملساز ایرانی که همین پاییز گذشته از تورنتو ملاقات نموده بود و می توانست کاملا بین شما و شخصیت هایش در موقعیت های ابزورد ایجاد پیوند کند، درگذشت... اگر سینمای جهان را دنبال کنید درک می کنید که درگذشت او یک فقدان ویرانگر است. فیلم های او همان ایده ال افلاطونی از سینما بودند.

نیک نیومان منتقد فیلم اسیتج نوشت: در سالی که ممکن است برای درگذشت شماری از مطرح ترین هنرمندان جهان به یادماندنی باشد، یکی از عظیم ترین فقدان ها رخ داد: عباس کیارستمی مردی که درک بسیاری از تماشاگران غربی را از کشور زادگاهش با شاهکارهایی چون کلوزآپ، طعم گیلاس، سه گانه کوکر، مثل یک عاشق، کپی برابر اصل و باد ما را خواهد برد تغییر داد، درگذشت.

وی نوشته است: چند هنرمند غیرغربی به چنین سطحی از عشق از سوی همه جهان پس از درگذشتش روبه رو شده است؟ مسلما هیچ... وی سخنش را چنین به سرانجام می برد: در حالی که هنوز حرف زیادی برای گفتن هست- همواره حرف بیشتری برای گفتن هست- اکنون بهترین کلمات این است: آقای کیارستمی، متشکریم.

پیتر بردشاو در گاردین نیز از عباس کیارستمی به عنوان ارباب خونسرد شعر سینمایی یاد کرد و نوشت: عباس کیارستمی یک افسانه نویس مرموز و ظریف از طبیعت انسان و روابط انسانی بود، فیلمسازی که داستان هایش به نحوی از جهانی واقعی نبودند، بلکه درون جهانی واقعی بودند. فیلم هایش معنی شان را به راحتی آشکار نمی کردند؛ آن ها لبریز از آرامش بودند و غم متفکرانه و در عین حال نارضایتی و یک نوع طنز بازیگوشانه مدل خودش.

وی اضافه نمود: کیارستمی یک سینمای تمثیلی رئالیست خلق کرد، اغلب درباره جهانی معصوم بچه ها... اما این به معنای آن نبود که او از سیاست دوری می کرد. فیلم به شدت مینیمالیست او 10 محصول 2002 فیلمی بود که با دو دوربین ثابت در یک ماشین ضبط شد و زنی را نشان می دهد که در شهر رانندگی می نماید و فقط با کسانی که آن ها را سوار می نماید صحبت می نماید. مسافران او اغلب زنانی هستند که مورد بدرفتاری مردان واقع شده اند. این فیلم روی فیلم جدید جعفر پناهی یعنی تاکسی تاثیر گذاشت، اما در حقیقت از آن شجاع تر است. تصویر ساده زنی پشت فرمان ماشین در خاورمیانه یک بیانیه سیاسی است، جایی که رانندگی زنان از نظر خیلی ها گناه است.

منتقد گاردین اینگونه نوشت: علاوه بر این، چیزی به شدت پیچیده و خودآگاه درباره عمل فیلمسازی و یک فیلمساز و چهره عمومی بودن پشت سادگی ظاهری کیارستمی قرار داشت. یک سه گانه اولیه از فیلم های او که برخی مواقع به عنوان سه گانه کوکر شناخته می گردد چون داستانش در دهکده کوکر اتفاق می افتاد، خانه دوست کجاست؟ سال 1987، زندگی و دیگر هیچ... سال 1992 و زیر درختان زیتون سال 1994 نام دارد؛ در فیلم اول، پسری جوان از کوکر به یک دهکده دیگر سفر می نماید تا یک کتاب درسی را پس بدهد؛ در فیلم دوم، کارگردان آن فیلم سعی می نماید بفهمد دو پسری که در کارهای اولیه اش بازی داده بود از زلزله نابودنماینده سال 1990 جان سالم به در برده اند یا خیر و در فیلم سوم، یک کارگردان خیالی دیگر یک صحنه به ظاهر کوتاه را در فیلم دوم آنالیز می نماید و اهمیت آن را بالا می برد. حقیقت و تزویر مدام مورد پرسش قرار می گیرند و به وسیله خودانتقادی خلاقانه باز می شوند...

رویترز نیز نقل قولی از مارتین اسکورسیزی را یادآوری نموده که درباره کیارستمی گفته بود: کیارستمی بالاترین سطح هنری را در سینما ارایه کرد.

با درگذشت فیلمساز ایرانی موج ابراز تاسف در توییتر به راه افتاد

پیغام های توییتری به درگذشت فیلمساز مطرح ایرانی بی شمار بود. شماری از آنها چنین است:

موسسه فیلم بریتانیا توییت کرد: غمگین ترین خبر...

ژولیت بینوش بازیگر معروف فرانسوی و از دوستان نزدیک کیارستمی در توییتی ضمن اعلام خبر فوت او برای او طلب آرامش کرد.

جی دوپلاس کارگردان و بازیگر آمریکایی نوشت: روحش قرین رحمت. کلوز آپ شبیه هیچ فیلم دیگری نیست. یک فیلم هنری برمبنای زندگی واقعی غم خوارانه که چشم و دل را باز می نماید.

جاشوآ اوپنهایمر کارگردان بریتانیایی که دو بار نامزد اسکار بوده نوشت: تاسف بسیار از درگذشت عباس کیارستمی کارگردان کلوز آپ که یکی از محبوب ترین فیلم های من است...

جف اندرو نویسنده و منتقد سینما از بریتانیا نوشت: یک هنرمند واقعی عظیم و دوستی عزیز درگذشت.

اسکات توبیاس منتقد فیلم نوشت: ایده کیارستمی که مخاطب کامل نماینده کار اوست، مانند همه فیلم هایش همواره با من خواهد بود.

ریچارد برودی نویسنده و منتقد سینما در نشریه نیویورکر در توییتی ضمن ابراز تاسف درباره مرگ کیارستمی او را سینماگری دوران ساز، نمادگرا و نکته پرداز خواند که به سبک خودش به جهان مفهوم بخشید.

دیوید ارلیش منتقد سینما و تلویزیون: تاثر بسیار از شنیدن خبر درگذشت عباس کیارستمی. کلوز آپ بهترین فیلمی است که تا به امروز ساخته شده، اما تنها فیلم او نیست که زندگی مرا برای همواره و کاملا تغییر داد.

بیلگه ابیری فیلمساز و منتقد سینمایی آمریکایی: اوه نه. روحش شاد. یک فقدان عظیم برای سینما. شاید مهمترین فیلمساز چندین دهه اخیر.

تامریس لافلی منتقد فیلم: کیارستمی استاد قصه گویی بود. او صدایی خاص به جهانی درونی خصوصی ما بخشید و اصول انسانی ناقص بودن را درک کرد؛ خدایش بیامرزاد...

برنامه سازمان ملل متحد در ایران نیز در حساب توییت خود نوشت: خانواده ملل متحد در ایران عمیقا از مرگ عباس کیارستمی فیلمساز سرشناس غمگین است.