هواپیمای بدون سرنشینی که در معرض نور ناپدید می گردد - چاپار بلاگ

شاید سربازان و جاسوس ها در آینده نزدیک بتوانند با یاری یک چتر نجات یا هواپیمای گلایدر که از نوعی پلیمر ساخته شده و با قرار دریافت در معرض نور ناپدید می گردد، پشت خطوط دشمن را ببینند.

پاول کهل(Paul Kohl)، پژوهشگر موسسه فناوری جورجیا(GT) گفت: این پروژه، با ساخت حسگرهای کوچک برای دولت و همچنین میکروفن ها، دوربین ها و فناوری هایی که فلز را شناسایی می نمایند، آغاز شد.

ایده پژوهشگران این بود که شاید بتوان این حسگرها را در سرتاسر میدان جنگ قرار داد تا اطلاعات مورد احتیاج ارتش را گردآوری نمایند. کهل اضافه کرد: نکته مهم این است که ما نمی خواهیم کسی حسگرها را پیدا کند و به نحوه عملکرد آن پی ببرد.

کهل و گروهش تصمیم دریافتد ماده ای ابداع نمایند که قابلیت تخریب خود را داشته باشد. آنها کار خود را با پلیمرهایی آغاز کردند که دمای سقف پایینی داشته باشد. دمای سقف، نقطه ای از دما است که در آن، پیوندهای اصلی که ماده را نگه می دارند، آغاز به تجزیه می نمایند.

بسیاری از پلیمرها هنگامی که به این نقطه از دما می رسند، به آرامی تجزیه می شوند زیرا بسیاری از پیوندهای آنها باید تجزیه را آغاز نمایند اما ماده ای که کهل و همکارانش ابداع نموده اند، به محض تجزیه یکی از پیوندها، همه ساختارش به سرعت تجزیه می گردد.

پلیمر آنها، بر نوعی ماده شیمیایی موسوم به آلدئید(Aldehyde) مبتنی است و با اضافه کردنی های شیمیایی دیگر ترکیب می گردد که یاری می نمایند پلیمر برای به کار رفتن در گلایدر یا حسگر، به اندازه کافی محکم باشد و یا آنقدر انعطاف پذیر باشد که برای ساخت یک چتر نجات به کار رود.

نور خورشید و یا نور مصنوعی می توانند موجب ناپدید شدن ناگهانی این پلیمر شوند. برای اهداف جاسوسی می توان یک دیود منتشرنماینده نور را در ابزار قرار داد تا فرآیند خودتخریبی به هنگام احتیاج آغاز گردد.

کهل و گروهش، در حال حاضر یک گلایدر بدون سرنشین ساخته اند که طول فاصله بین بال های آن حدود دو متر است و تنها می تواند اشیایی با وزن یک کیلوگرم را با خود حمل کند. در نتیجه فقط می توان از آن برای انتقال اشیا استفاده کرد اما نمی توان آن را برای جابجایی مسافران به کار برد.

مارک اربن(Marek Urban)، پژوهشگر دانشگاه کلمسون(Clemson University) آمریکا گفت: واکنش های شیمیایی که در این پلیمرزدایی نقش دارند، جدید نیستند اما این کاربرد هوشمندانه، ایده جدیدی است.

در هر حال، اربن باور دارد که شاید مسئله ای در خصوص ناپدید شدن پلیمر وجود داشته باشد.

وی اضافه کرد: سوال من این است که آیا پس از ناپدید شدن پلیمر، بعضی از مونومرهایی که کار با آنها آغاز نشده، باقی می مانند. این موضوع می تواند خطر زیادی به همراه داشته باشد زیرا اگر مونومرهای باقی مانده را نشناسید، به مشکل دیگری دچار خواهید شد. مونومرها، موادی هستند که از مولکول های واحد تشکیل می شوند و به هم پیوستن آنها، پلیمر را به وجود می آورد.

کهل در این باره گفت: بقایای پلیمر روی گیاهان آزمایش شده اند و نتیجه آن فقط تغییر رنگ بوده است. اگر از این پلیمر در محیط های آزاد مانند بیابان استفاده گردد، نگرانی کمتری در خصوص بقایای آن وجود خواهد داشت.

این پژوهش، در نشست انجمن شیمی آمریکا(ACS) که این هفته در کالیفرنیا برگزار می گردد، ارائه خواهد شد.،ایسنا