جاهای دیدنی ونیز؛ گشت وگذاری در شهر شناور بر روی آب - چاپار بلاگ

برای دریافت مشاوره و خدمات تخصصی گردشگری و سفر به سراسر دنیا با bestcanadatours.com مجری مستقیم تورهای مسافرتی و گردشگری همراه باشید.

جاهای تماشای ونیز، با کانال های آبی پیچ در پیچ، پل های سنگی و ساختمان های تاریخی، هر ساله میلیون ها جهانگرد را به خود جذب می نمایند.

ونیز، شهر شناور بر روی آب، با کانال های آبی پیچ درپیچ، پل های قوسی ظریف و معماری منحصربه فردش، یکی از رمانتیک ترین و مجذوب کننده ترین شهرهای جهان به شمار می رود. جاهای تماشای ونیز، گنجینه ای از هنر، تاریخ و فرهنگ را در خود جای داده اند و هر ساله میلیون ها جهانگرد را از سراسر جهان به سوی خود جذب می نمایند. اگر رویای قدم زدن در کوچه های سنگفرش شده، تماشای انعکاس ساختمان های رنگارنگ در آب و غرق شدن در فضای بی نظیر این شهر را در سر دارید، سفر با تور ایتالیا و بازدید از ونیز برترین گزینه برای شماست. در ادامه این مطلب، شما را با بعضی از مهم ترین و زیباترین جاهای تماشای ونیز آشنا خواهیم کرد تا سفری خاطره انگیز را تجربه کنید.

1. کلیسای جامع سن مارکو

مطمئناً معروف ترین کلیسای ونیز و یکی از مشهورترین کلیساهای سراسر جهان، باسیلیکای سن مارکو است که در اصل یک کلیسای کوچک خصوصی متعلق به دوج بوده است. این بنا با عتیقه جات بیزانسی تزئین شده است، گنجینه ای که به عنوان بخشی از غنائم جنگی پس از سقوط قسطنطنیه به وسیله کشتی های ونیزی به این مکان منتقل شد. نقاشی های موزاییکی طلایی بر بالای دروازه ورودی تنها چشمه ای از هنر بزرگ موزاییک هایی است که در داخل ساختمان به کار رفته است؛ 4240 مترمربع موزاییک طلا که گنبدها و دیوارها را پوشش داده اند. این ها موجب شده است تا یک کیفیت بیزانسی متمایز در فضای داخلی طنین انداز شود، اما در عین حال گنجینه هایی از سایر دوره ها نیز خواهید یافت، از جمله موزاییک هایی که بعداً به وسیله تیسیَن و تینتورتو طراحی شد؛ این دو نام را در ونیز بسیار خواهید شنید. شاهکار طلایی پالادِ اورو (Pala dOro)، یکی از زیباترین آثار طلایی در اروپا به شمار می رود. این اثر به وسیله هنرمندان اوایل قرن دوازده آغاز شده و قرن ها بعد، با حدود دو هزار گوهر و سنگ قیمتی آراسته و تکمیل شد. اگر پایان بتوانید نگاهتان را از این اثر دل انگیز برگیرید، گنبدهای موزاییک کاری شده، چندین محراب غرق در تزئینات و جواهرات و کف صیقلی و مرمرین بنا شما را مدهوش خواهد نمود.

2. میدان سن مارکو

گستردگی بزرگ بزرگ ترین میدان شهر، به یاری هارمونی موقر و زیبای معماری آن از سه جانب، به تعادل رسیده است؛ اما جالب تر از عظمت این معماری، باید میدان سن مارکو (Piazza San Marco) را همچون اتاق نشیمنِ ونیز دانست؛ مکانی که همه گرد هم می آیند، گشت می زنند، قهوه می نوشند، مشغول صحبت با یکدیگر می شوند، دوستان و راهنمای تورهایشان را می یابند، یا تنها از آن رد می شوند تا به محل کار خود بروند. سه سمت این میدان با طاق هایی تزئین شده است که در زیر آن فروشگاه های شیک و کافه های شیک تری خواهید یافت. در انتهای باز میدان، منحنی های عجیب و متلوّن، پیچ و تاب ها، موزاییک ها و شبکه دانه تسبیحی های سنگیِ باسیلیکای سن مارک را خواهید دید. بر روی آن، مناره آجری کلیسا بالا رفته است. برای تماشا این میدان شلوغ و پررفت و آمد می توانید به بالای خود میدان یا بالای برج ساعت بروید.

3. کاخ دوجو پل افسوس

مسافرانی که به ساحل ونیز پای می گذاشتند و در زیرِ نمای بیرونی کاخ دوج (Doges Palace) می ایستادند، ممکن نبود تحت تأثیر بزرگی و ظرافت این معماری واقع نشوند. این تأثیر زمانی که دوج آن ها را به داخل کاخ راهنمایی می کرد، مضاعف می شد؛ هنگامی که از دروازه دلا کارتا (della Carta) وارد می شدند (نمونه بارزی از سبک گوتیک ونیزی از نظر ارتفاع) و از نردبان بزرگان و پلکان طلایی بالا رفته و وارد زیباترین تالار-کاخ جهان، تالار کالج (Sala del Collegio) می شدند. حتی مسافران امروزی نیز در برابر تزئینات شکوهمند و پرجلال و جبروت این کاخ توان مقاومت ندارند. آثاری از تمام بزرگان ونیزی، از جمله تینتورتو را خواهید دید که بزرگ ترین نقاشی رنگ روغن جهان، یعنی تابلوی بهشت وی، در این کاخ موجود است. ساختمان برای تورهای عمومی باز نیست اما تورهای خصوصی می توانند با گذر از پل افسوس (Bridge of Sighs) وارد دالان های تاریک پریجیونی شوند؛ مجموعه زندان هایی که به دلیل ماجرای معروف فرار کازانووا از آن، معروفیت زیادی دارند.

4. کانال بزرگ

گراند کانال یا کانال بزرگ (Canale Grande) به شکل یک S برعکس، در قلب ونیز خزیده است. این کانال را بلوار اصلی شهر می دانند که میدان سن مارکو، پل ریالتو (Rialto) و نقاط اصلی تلاقی پل و قطار آبی را به هم وصل می نماید. تنها چهار پل در تمام طول 3.8 کیلومتری این کانال دیده می شود. هرکسی که در خصوص ونیز سخن بگوید، مسلماً کانال بزرگ را در صحبت هایش می گنجاند. کاخ هایی از تمامی خاندان های قدرتمند ونیز، رو به این کانال ساخته شده اند. نماهای پرمدعای گوتیک ونیزی و رنسانس اولیه این بناها رو به سمت آب دارد، یعنی جایی که مهمانان از کشتی ها پیاده می شدند. این کاخ های بزرگ، یا لااقل نمای بیرونی شان تا امروز به خوبی حفظ شده است و سفر کوتاهی سوار بر کشتی تفریحی، برترین راه برای تماشای آن هاست.

5. پل ریالتو

پل ریالتو که زمانی تنها پل موجود روی کانال گراند بوده است، محل سکونت اولیه ونیزی ها را نشان می دهد، یعنی ساحل بالا! این پل که در سال 1588، 150 سال پس از تخریب پل چوبی قدیمی، ساخته شده است، یک قوس سنگی بزرگ است که دو خیابان شلوغ و دو مجموعه فروشگاه را پوشش می دهد. این پل علاوه بر این که گذرگاه اصلی و پر رفت وآمد روی این کانال است، نقطه مجذوب کنندهی برای جهانگردان نیز به شمار می رود، جهانگردانی که به عکس گرفتن یا تماشای آرایش زیبای قایق های عبوری از زیر پل مشغول اند. کلیسای سن بارتولومئو (San Bartolomeo) که نزدیک انتهای پل به سمت سن مارکو واقع شده است، کلیسای تجار آلمانی بوده که زمانی در تجارت خانه آلمانی در کنار این کانال زندگی و کار می کردند. این کلیسا، شاهکار بزرگ پالمای جوان، یعنی تابلوی شهادت سن بارتولومئو را در خود جای داده است.

6. مدرسه بزرگ سن روکو

این بنای مرمرین سفید، مدرسه بزرگ سن روکو (Scuola Grande di San Rocco) بین سال های 1515 و 1560 ساخته شد تا مکانی برای یک انجمن خیریه تحت نام سن روکوی قدیس باشد. کمی پس از تکمیل ساختمان، هنرمند بزرگ ونیزی قرن شانزده، تینتورتو، در رقابتی که برای نقاشیِ پنل اصلی سقف تالار وجود داشت، پیروز شد: به این صورت که وارد ساختمان شد و پیش از آغاز مسابقه، تابلوی نقاشی اش را در مکان موردنظر قرار داد؛ کاری که خشم رقبایش را به شدت برانگیخت. پس از آن اجازه یافت تا دیوارها و سقف را با یک نقاشی دایره ای کامل بپوشاند؛ اثری که به عنوان شاهکار این هنرمند شناخته می شود. نخستین آثار او در تالار اصلی که به سال های 1564 و 1576 باز می شود، عبارت اند از تکریم سن روکو، مسیح قبل از پیلاته، اینک انسان و مهم تر از همه، تصلیب. آثاری که در تالار بالایی دیده می شود، صحنه هایی است از عهد تازه که بین سال های 1575 و 1581 ترسیم شده اند. نور چندانی وارد بنا نمی شود و خود نقاشی ها نیز تیره اند. با این حال هنوز می توانید نوآوری های تینتورتو در استفاده از نور و رنگ را در این تابلوها ببینید. آثار دیگری از تینتورتو در پشت محراب کلیسای مجاور سن روکو نیز موجود است.

7. کاخ کادورو

به زحمت می توان باور کرد که تزئینات ظریف و دانه تسبیحی های ساخته شده به وسیله بارتولومئو بون (Bartolomeo Bon)، از سنگ تراشیده شده اند و تصور اینکه نمای بیرونی این بنا روزگاری با رنگ و طلا پوشیده شده بود، بسیار هیجان انگیز است. در کنار دروازه دلا کارتا در کاخ دوج که آن نیز به وسیله بارتولومئو بون ساخته شده است، کادورو (Ca dOro) را می توان عالی ترین و کامل ترین نمونه گوتیک ونیزی به شمار آورد. معماری داخلی نیز در نوع خود تحسین برانگیز است و به همین دلیل است که این کاخ امروزه به یک موزه هنری بدل شده و مجموعه ای از آثار هنری و جلوه ای از زندگی ونیزی های طبقه مرفه را در قرون 15 و 16 به نمایش می گذارد. بارون جورجو فرانکِتی (Barone Giorgio Franchetti) که مسئول حفظ و نگهداری این بنا بوده است، کلکسیون هنری اش را در سال 1922 به دولت تقدیم می نماید؛ مجموعه ای جالب توجه از آثار تیسین، مانتنیا، ون دایک، تولیو لومباردو و برنینی.

8. مورانو و بورانو

سفر ونیز بدون سوار شدن بر کشتی تفریحی و عبور از تالاب به سمت مورانو و بورانو (Murano and Burano)، منزل شیشه گران معروف ونیزی، سفر کاملی نخواهد بود. آنها در قرن سیزدهم به امید کاهش خطر آتش سوزی، از یکی از کوره های شیشه گری در مرکز شلوغی های ونیز به این محل نقل مکان می نمایند؛ یا خودشان این طور می گویند! می دانیم که رمز و راز شیشه گری در میان ونیزی ها یک حق انحصاری بوده است. این مسئله برای ونیزی ها اصلاً موضوع کوچکی نبود، به طوری که هیئت ده نفرِ در سال 1454 چنین حکمی داده است: اگر یک شیشه گر، مهارت فنی خود را به کشوری دیگر ببرد که به زیان جمهوری کار می نماید، وی باید فوراً به کشور بازشود و اگر از این کار خودداری کند، نزدیک ترین بستگان وی باید به زندان افکنده شوند تا مگر حس خانواده دوستی اش او را وادار به بازگشت کند. اگر در نافرمانی اش اصرار ورزد، مأموران مخفی برای کشتن وی اعزام می شوند، هرجا که باشد. بنابراین محصور کردن این مهارت به یک جزیره کوچک می توانست بسیار سودمند باشد. امروزه دو سمت کانال را ویترین ها و استودیوهای شیشه گری پوشانده اند و همه چیز، از بدلیجات وارداتی مقرون به صرفه یا آثار هنری گران قیمت را عرضه می نمایند. در داخل کاخ قرن هفدهمی جوستینیان، موزه شیشه را خواهید دید که یکی از بزرگ ترین و مهم ترین کلکسیون های شیشه گری ونیزی از دوران رومی ها تا قرن بیستم را در خود جای داده است.

9. موزه هنرهای زیبای ونیز

موزه هنرهای زیبا (Fine Arts Museum) یکی از معروف ترین موزه های ونیز که به اختصار آکادمیا نامیده می شود، بر روی کانال بزرگ واقع شده و مهم ترین و جامع ترین مجموعه نقاشی های ونیزی قرون 15 تا 18 را در خود جای داده است. بیش ترین آثار این کلکسیون از صومعه ها و کلیساهای همان حوالی و یا پس از پاک سازی کاخ های اشرافی جمع آوری شده اند و اکنون در محل صومعه قدیمی سانتا ماریا دلا کاریتا (Santa Maria della Carità) نگهداری می شوند. بعضی از گالری های این مجموعه، از جمله گالری اول که حاوی نقاشی های گوتیک ونیزی است، سقف های منحنی و طاقگانی تزئین شده از قرن 15 دارند. آثار بر حسب تاریخ چیده شده و بنابراین نه تنها تکامل سبک ها را خواهید دید، بلکه می توانید آثار هم عصر را با یکدیگر مقایسه کنید.

10.کاخ ریتزونیکو

درست همان گونه که کا دورو نمایی از زندگی ونیز اواخر قرون وسطی را به نمایش می گذارد، کاخ ریتزونیکو (Palazzo Rezzonico) نیز شما را با تصویری شفاف از دوره های باروک و روکوکوی قرن 18 روبه رو می نماید. این بنا که به وسیله استاد معماری باروک ونیز، بالتازاره لونگنا (Baldassarre Longhena)، طراحی و آغاز شد، تقریباً 100 سال بعد، یعنی در 1750 به وسیله جورجو ماساری (Giorgio Massari) تکمیل گشت. لوازم و اثاثیه، نمای ساختمان را کامل نموده اند؛ دکوراسیون داخلی با کاغذدیواری های ابریشمی، جزئیات ظریف ساختمان و روکش فلاندری مبلمان خودنمایی می نماید. مجموعه پوشاک، نشانه ای است از اهمیت فراوریات ابریشمی در ونیز اواخر قرون وسطی تا قرن 18؛ یعنی زمانی که این منطقه به رقیب جدیِ لیون فرانسه بدل شد. مقررات شدید فنی و صنعتی در اینجا حکم فرما بوده است و حاصل آن نمونه هایی از زیباترین منسوجات حریری است که تا به امروز ساخته شده است. ابریشم در این فضا چنان جدی و بااهمیت بوده که حتی در زمان جنگ با ترک ها، خطوط حمله باز می شد تا کشتی هایی با بار ابریشم به سلامت از آن عبور نمایند. این موزه تأکیدی است بر اهمیت کالاهای لوکس، به ویژه مد و پوشاک، برای اقتصاد ونیز قرن 18؛ دورانی که حریرِ بافته شده از رشته های طلا و نقره که در اینجا فراوری می شد، سراسر اروپا و جهانی تازه را می پیمود.

11. باسیلیکای فراری

باسیلیکای فراری (Santa Maria Gloriosa dei Frari) نخستین بار به وسیله فرانسیسکن ها در حدود 1340 آغاز شد و با کامل شدن نمای بیرونی، درونی و دو پشت محراب، در میانه قرن 15 به اتمام رسید. برج قرن چهاردهمی آن، دومین برج بلند شهر ونیز است. اگرچه معماری داخلی با استایل متواضعانه کلیساهای فرانسیسکن، سادگی خود را حفظ نموده است اما گنجینه با ارزشی از آثار هنری را در دل خود دارد. در بازوییِ سمت راست، یک مجسمه چوبی مهم از سن جان تعمیددهنده را می بینید که به وسیله مجسمه ساز فلورانسی، دوناتلو، در 1451 تکمیل شده است (اولین کلیسای کوچک در سمت راستِ محراب). سکوی سرودخوانی راهبه ها، یک نمونه قابل توجه و خارق العاده از کنده کاری روی چوب، اثر مارکو کوتزی (Marco Cozzi) است؛ با نقوش برجسته ای از قدیسان و منظره ها ونیز؛ و اما جایگاه مقدس یا همان محراب نیز آرامگاه دو دوج بزرگ است که به وسیله آنتونیو ریتزو ساخته شده و بر بالای محراب نیز تابلوی آسونتای تیسین به چشم می خورد که بین سال های 1516 و 1518 خلق شده است.

12. جزیره تورچللو

ونیز از این جزیره بیرونی، یعنی جزیره تورچللو (Torcello Island) که از جزایر زیبای ایتالیا است، آغاز می شود؛ جزیره ای که در قرن هفتم کشف شد و حدود قرن دوازدهم، به یک شهر تجاریِ غنی بدل گشت. از میان کاخ ها، کلیساها، کارخانجات کشتی سازی و بنادر این جزیره، تنها دو کلیسا و یک مشت خانه مسکونی به جای مانده است که تک و توک در اطراف این جزیره بزرگ دیده می شوند. اهمیت تورچللوی قدیم را می توان از روی کلیسای جامع آن دریافت که مربوط به سال 639 میلادی و به نام سانتا ماریا آسونتا است. این بنا برترین نمونه بازمانده از معماری ونیزی-بیزانسی است که در سال های 834 و 1008 میلادی بازسازی شد و در قرن نهم نیز رواق و دو محراب مخفی به آن اضافه شدند. بخش اعظم ساختمان به قرن یازده بازمی شود. هنر موزاییکی که در داخل ساختمان به کار رفته است، بسیار جالب توجه است. قدیمی ترین این موزاییک ها، در نمازخانه سمت راستِ محراب بالا واقع شده است که در آن فرشتگانی از قرن یازدهم یک مدال و بره مقدس را حمل می نمایند. این مجموعه تأثیر بیزانسی بنا را بیش تر نموده است. پدران، گرگوری، مارتین، آمبروز و آگوستین، به همراه مسیح معظم بین دو فرشته مقرب بعدها اضافه شده اند.

13. سانتا ماریا میراکولی

پس از ابهت و شکوه سن مارک و وسعت بلندبالای فراری، حالا سانتا ماریا میراکولی (Santa Maria dei Miracoli) کوچک مانند یک نسیم خنک به نظر می رسد، شاهکاری از معماری رنسانس اولیه به وسیله پی یترو لومباردو! این جعبه کوچک موسیقی از مرمر رنگین بین سال های 1481 تا 1489 بنا شد تا تصویری تقدیس شده از مریم باکره را به نمایش بگذارد. برخلاف سایر کلیساهای ونیز که نماهای بیرونی شان مزین به تزئینات فراوان و معماری جزئیات است، لومباردو از مرمر رنگی و صیقل خورده استفاده نموده است تا نقوش گل ها، دوایر، هشت پرها و صلیب ها را بر نمای ساختمان خلق کند. همین شیوه در داخل بنا نیز دنبال می شود و جلوه سقفِ گنبدی طلایی با دیوارهای مرمر خاکستری و مرجانی دوچندان می شود. سالن اصلی با یک نرده زیبای رنسانسی و پیکره های تزئینی اش از صدرنشین کلیسا متمایز شده است. جای تعجب نیست که اینجا مکان موردعلاقه زوج های جوان ونیزی برای برگزاری مراسم ازدواج است چرا که یکی از زیباترین معماری های داخلی شهر را دارد.

14. لیدو

نوار ماسه ای 12 کیلومتری ای که تالاب ونیز را از دریای آدریاتیک جدا می نماید، اولین مجموعه ساحلی حقیقی در اروپا است که در روزهای اوج خود، در اوایل قرن بیستم، به مکان رؤیایی و لوکس شنا برای خانواده سلطنتی و سلبریتی ها بدل شده بود. امروزه هتل های بزرگی که در منطقه لیدو (Lido) حضور دارند، هنوز میزبان مهمانان بوده و بخشی از سواحل زیبای ماسه ای را در اختیار دارند که البته با قیمتی نه چندان مقرون به صرفه می توانید این ساحل را با مهمانان هتل شریک شوید. سواحل عمومی نیز در شمال جزیره و در نزدیکی کلیسای سن نیکولو واقع شده است که در آن بقایای پیکر سن نیکولاس نگهداری می شود.

پس از یک سفر ده دقیقه ای با موتوناو (Motonave) یا کشتی تفریحی که شما را از سن مارک به این ساحل خواهد رساند، می توانید تور لیدو را با پای پیاده و یا سوار بر دوچرخه کرایه ای از نزدیکی اسکله آغاز کنید. جزیره پر است از ویلاها و هتل هایی چشم نواز؛ برای تماشای این ویلاها می توانید بعضی خیابان های حاشیه ای را انتخاب کنید. در ماه های اوت و سپتامبر، لیدو به مکان جشنواره بین المللی فیلم تبدیل می شود. این جشنواره هرساله در کاخ سینمای لیدو برگزار می شود.

15. انبار مهمات و موزه تاریخ دریانوردی

انبار مهمات، یک کارخانه کشتی سازی متعلق به جمهوری قدیم ونیز است که تا انتهای قرن هفدهم بزرگ ترین و پررفت وآمدترین محل کشتی سازی سراسر جهان بود. از زمان افتتاح آن در سال 1104، این مکان پیوسته توسعه یافته و تا زمان اوج خود، بیش از 16 هزار کارگر را به خدمت گرفته است. انبار مهمات به شدت تحت مراقبت بود تا اسرار و فنون آن فاش نشود و گفته می شود تنها در عرض یک روز می توانست یک کشتی دریایی کامل بسازد و تحویل دهد. راه های دسترسی به این انبار تنها یک راه آبی و یک راه خشکی بود. امنیت و حفاظت این مکان چنان شدید بوده است که فنون کشتی سازی آن تا سال 1550 هم چنان به عنوان راز باقی ماند. در ورودی زمینی آن یک طاق پیروزی به سبک رنسانس خواهید دید که به وسیله شیرهای سنگی که پس از بازپس گیری پلوپونز (Peloponnese) در قرن هفدهم از یونان به اینجا آورده شده اند، محافظت می شود. یکی از دو شیرِ سمت چپ، یعنی شیر بزرگ تر، به سمت بندر پیره نگهبانی می داده است و دیگری به سمت جاده ای که از آتن به اولزیس می رسید. در مجاورت کشتی سازی، موزه تاریخ دریانوری واقع شده است، با نمایش غنائمی که از نبردهای متعدد جمهوری در طی سالیان گرد آمده است؛ هم چنین کلکسیون های باارزشی را در خود جای داده است که شامل نقاشی های نذری بر روی پنل های چوبی است؛ آثاری که به پاسِ نجات یافتن از دریاها ساخته می شد.

سخن پایانی:
ونیز، با تمام شکوه و جاذبه‌هایش، شهری است که هر گوشه‌اش روایتگر داستانی از گذشته، هنر و فرهنگ ایتالیا است. از قدم زدن در میدان سن مارکو و تحسین معماری کلیسای جامع گرفته تا عبور از کانال‌های آبی با قایق‌های گوندولا، همه و همه تجربه‌هایی فراموش‌نشدنی خواهند بود. دیدار از کاخ‌های باشکوه، جزایر زیبا و بازارهای محلی نیز جلوه‌ای دیگر از این شهر را نمایان می‌کند. اگر به دنبال سفری رمانتیک، ماجراجویانه و سرشار از شگفتی هستید، ونیز گزینه‌ای بی‌نظیر برای شما خواهد بود.